Stel er is een dijkdoorbraak en het achterliggende land loopt onder water. Wat doe je dan? Probeer je het gat te dichten of juist groter te maken? Of je zit in een boot die langzaam vol water loopt. Gelukkig heb je een pomp bij de hand. Pomp je dan water uit de boot of juist meer water in de boot?

Lang lang geleden - niet zo ver hier vandaan - stapelde de mens stenen en noemde het een huis; nu, heel veel later, zijn wij geneigd alle vormen van gestapelde stenen te kwalificeren als huis. De huidige problematische status van onze huisvesting kan niemand ontgaan; net als onlangs de verwachting dat de bouwprognoses zo goed als zeker opnieuw niet gehaald zullen worden. Twee in deze uitermate interessante publicaties trokken mede daarom mijn aandacht deze maand.

Een paar recente krantenkoppen: ‘Knagende termieten in opmars’, ‘Kolonies schadelijke termieten in Nederland’ en ‘Termieten vreten twee huizen in Zuid-Holland op’. Het gaat om de Amerikaanse grondtermiet (Reticulitermes flavipes). Voor miljoenen Amerikanen is dat een vertrouwde maar verfoeide huisgenoot.

In mijn vorige column (‘Systeem(keuze)’ / dec. 2023) heb ik mijn argumenten voor daadwerkelijke veranderingen in onze huisvesting gedeeld. Aangezien de mogelijkheid voor verdere uitwerking hier uiteraard beperkt is, neem ik bij deze toch wat meer ruimte voor mogelijke invulling, vooral met oog op de toekomst.

Ik herinner mij ons splinternieuwe huis aan de Boonstralaan in Joure, waar we in 1961 – ik was toen 7 jaar oud - naar toe verhuisden. De technische details weet ik niet meer maar ik herinner me dat in ons grote voorraam een modern, nieuw soort glas was gezet. Wat ik nog wél weet, is dat een verontrustend groot aantal vogels zich tegen dat gloednieuwe raam te pletter vloog.

Mijn vrouw heeft een paar talenten; succesvol op koopjes jagen is er één van. Ze kan als geen ander schoenen, laarzen, jurken en truien uit de collectie van vorig jaar opsporen. Voor een schijntje van de oude prijs.