Energieneutrale economie
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 26-01-2015
 Ik ben nogal eens dagvoorzitter op gewichtige congressen. De afgelopen jaren ging het vaker dan goed is voor een mens over duurzaamheid. Niet dat ik tegen duurzaamheid ben. Helemaal niet. Maar op zeker moment heb je het allemaal al wel eens gehoord.
En het aantal goede sprekers over zo’n onderwerp is beperkt. Dus zit je weer naar dezelfde PowerPoint presentatie te kijken. En je luistert naar dezelfde grapjes. Afijn hoort erbij. Maar nu even eerlijk: Toen ik voor het eerst sprekers hoorde uitweiden over energieneutrale huizen en gebouwen dacht ik bij mezelf: ‘Ja, dááág. Daar heb je weer zo’n groene evangelist, die van geen feiten wil weten, maar alleen kan dromen.’ Inderdaad, ik had zo mijn twijfels. Maar eerlijk is eerlijk: Ik zat ernaast. Mijn journalistieke cynisme (‘eerst zien dan geloven’) behoedt mij nog wel eens voor uitglijders over de zoveelste hype in het nieuws. Maar deze keer was het dus écht. Ik herinner me nóg een vrolijk momentje in de categorie Hoe is het mogelijk? U hebt dat vast ook wel eens gezien: De hemel die oplicht boven de enorme kassen in bijvoorbeeld het Westland.
Nog mooier zie je het als je bij donker op Schiphol landt. Het bijna spookachtige oranje licht dat tot hoog in de hemel reikt. ‘Mooi’, denk je dan ‘Maar oh, oh, al die CO2!’ Maar die kassen kunnen nu niet alleen energieneutraal zijn, maar zelfs energie opleveren.
Inderdaad: Hoe is het mogelijk? O en over Schiphol en internationaal reizen gesproken: De meeste keren dat ik er arriveer, kom ik uit de Verenigde Staten. Ook daar gebeurt natuurlijk veel aan energiebesparing en energiezuinig bouwen. Maar één ding wat wij goed kunnen, lukt hen daar maar niet. En dat is een goede, vruchtbare samenwerking tussen bedrijven en de overheid. Neem weer even die kassenbouw: De resultaten die we daarmee boeken zijn mede het gevolg van een intensieve samenwerking tussen publieke en private sector. Dat zie je ook in de woningbouw, waar bijvoorbeeld aannemers en gemeenten de handen ineen slaan om energieneutrale woningen te bouwen, of bestaande woningen energieneutraal te maken. In de VS is zoiets ondenkbaar. Ik probeer het Amerikaanse vrienden wel eens uit te leggen: ‘In Nederland houden we van polderen’, zeg ik dan. Ik geef die Amerikanen een klein lesje vaderlandse geschiedenis. Over hoe we eeuwen geleden bij de aanleg van de eerste polders en droogmakerijen al nauw samenwerkten. Nu we met z’n allen in de energietransitie zitten, kunnen we die lessen van honderden jaren goed gebruiken. Voor het leefbaar houden van ons land is het immers noodzakelijk om grote stappen te zetten. Dat kunnen bedrijven niet alleen. En de overheid ook niet. We mopperen met z’n allen weleens op ons poldermodel, maar ik ben er een grote fan van. In mijn tweede vaderland, Amerika, zie ik hoe slecht grote problemen worden aangepakt als zo’n intensieve afstemming er niet is. Daar gunnen partijen elkaar helemaal niks. Dat leidt tot kleurrijk politiek modder gooien, maar zelden tot tastbare resultaten. Hopelijk wordt 2015 opnieuw een jaar van heftig polderen. Al die inspanningen zijn zelf allerminst energieneutraal. Het kost de deelnemers juist veel energie. Maar het leidt wel tot een energieneutrale economie. En dat is iets om trots op te zijn.
Overig Columns
|