Identieke legbatterijen
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 29-09-2014
 Het is hier doodstil. Niemand anders in de kamer. Er is veel verkeer buiten, maar ook supergoede isolatie. Zelfs voorbijrijdende stadsbussen hoor ik niet. Ik schat dat ik deze column in concept binnen een half uur af heb. Kwestie van voorbereiden, nadenken en dan snel optikken. Hoe zou dat gaan als er aan deze zelfde werktafel pal tegenover me een even ijverige collega zat.
Of – nog erger – drie collega’s. U kent ze wel, zo’n vierkant van over toetsenborden gebogen kantoorslaven die van 08.15 tot 17.00 uur druk zijn met de indruk wekken druk te zijn. Elk met hun eigen gewoonten, geluidjes en geurtjes. Toch? Leveren ze veel werk af? Geen idee. Dit weet ik wel zeker: uit mijn handen zou minder dan de helft komen van wat ik in mijn eenzame, doodstille thuiskantoor presteer. Ik verplaats me in de positie van de miljoenen kantoorwerknemers die met zn vieren in zo’n verlammend carré hun best zitten te doen. Ik liep gisteren nog langs zo’n serie kantoren. Identieke legbatteríjen. Nog erger: kantoren waar iedereen ook nog eens veel zit te bellen. En dan maar hopen dat het zakelijke gesprekken zijn. En niet flauwekulletjes over het humeur van echtgenoten, de voetbaltraining van Gregory of de balletles van Priscilla.
Er is vaak uitgerekend wat ondoelmatigheid op kantoor kost. Elke keer weer schrik je je dood. Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat slechts één op de vier werknemers in een echt comfortabele werkomgeving zit. Stel je voor! Driekwart zit te ploeteren in een min of meer oncomfortabele ruimte. Krap veertig uur per week. Tussen de 1.600 en 1.800 uur per jaar. Er is veel leed als je het weet…
In een offerte voor een bouwproject persen jullie ook de laatste cent uit de kosten van bouwmaterialen, logistiek en toeleveranciers. Maar dat uitpersen van offertes gebeurt veelal door mensen die ongeconcentreerd zitten te ploeteren in een uiterst inefficiënte omgeving. Niet logisch.
Dit nummer van Bouwformatie gaat over comfort. Mooi onderwerp. Nooit eerder in de geschiedenis hebben zo veel mensen zo comfortabel geleefd. Kijk eens rond in uw huis. Hoeveel luxe staat er waar onze ouders laat staan onze grootouders slechts van konden dromen. Comfort dus. Ik heb geen vaste job. Baanloos en baasloos. Héérlijk. Ik wil ook helemaal geen baan, maar stel dat iemand me voor een paar maanden wil inhuren. Dan is mijn niet onderhandelbare eis: een stil kantoor voor mij alleen. Ben ik dan asociaal? Zou kunnen. Ik werk heus graag met anderen samen. Ik maak al zo’n dertig jaar televisie. Dat is bij uitstek een groepsinspanning.
Je reist en filmt met een cameraman, producer, make-up mevrouw. Enig! Maar als je zo’n tv-programma moet bedenken, er research voor doet of een script schrijft? Dat kan ik alleen in stilte. Lichtpuntje: steeds meer architecten ontwerpen werkplekken die hier rekening mee houden. Je kunt er alleen werken of als dat beter uitkomt samen met anderen. Maar hoelang zal het nog duren voordat die driekwart oncomfortabele werkers er ook een beetje prettig bij zitten? Tijdens het tikken van deze column ben ik in elk geval geen één keer afgeleid. Schrijftijd 23 minuten.
Als u tegenover en naast me had gezeten was me dat never-nooit-niet gelukt.
Overig Columns
|