Het stikstofdossier begint op de spreekwoordelijke doos van Pandora te lijken. Sinds de Raad van State door haar afwijzing van het Programma Aanpak Stikstof (PAS) de deksel van de doos heeft gehaald, wordt het probleem alsmaar groter. En eerlijk is eerlijk, de maatregelen die het kabinet tot dusverre heeft genomen zijn dusdanig halfbakken dat die deksel nog niet zo één, twee, drie weer terug op de doos zit.

Stel je voor: Een ziekenhuis waar vijf procent van de patiënten dood gaat door fouten van de dokter. Of een autodealer waar regelmatig nieuw verkochte auto’s het einde van de straat niet halen. Een slager waar dagelijks biefstukken, saucijzen en rookworsten beschimmeld in het vak ligt. De Mediamarkt of CoolBlue waar steeds TV’s en wasmachines kapot zijn voor ze bij de klant aankomen.

Met het zetten van een streep door het Programma Aanpak Stikstof (PAS) heeft de Raad van State de sector letterlijk wakker geschud. Jarenlang was duurzaamheid een wat sluimerend thema. In de jaren negentig was het toenmalig staatssecretaris Dick Tommel die het item duurzaam bouwen op de politieke kaart zette.

Het gaat weer goed met de economie en in de stad moeten weer meters gemaakt worden om de tekorten op de woning- en kantorenmarkt in te lopen. In veel steden schieten de geplande torens de lucht in. De opleving van samen stad maken, van onderop, lijkt ten einde gekomen. Duurde de crisis te kort? Gaan we weer terug naar de stedenbouw van voor de crisis? Met Blockbusters in plaats van Indie-projecten?

Ik hou van cijfers. Vooral omdat cijfers vaak op een nuchtere wijze bepaalde ontwikkelingen blootleggen. Een treffend voorbeeld daarvan is de huidige discussie over de arbeidsproductiviteit in de sector en het tekort aan menskracht.

Het prijzenseizoen in de architectuur is weer in volle gang. Afgelopen maand reikte de BNA de ‘Gebouw van het Jaar’ prijzen uit. De Noord-Zuid lijn in en de Lochal in Tilburg gingen er met de hoofdprijzen vandoor.