Vorige week brak er brand uit in een studentenflat in Den Haag. Op de zestiende verdieping wel te verstaan. De brandweer heeft nog geprobeerd van buiten te blussen, maar volgens eigen zeggen kwam de hoogwerker slechts tot de dertiende verdieping.

Ons huis in de binnenstad van Utrecht heeft een plat dak. Het vereist enige acrobatiek om erop te komen. Je doet het raam van de badkamer open en via een slangachtige slingerbeweging ben je zo boven. Onze volwassen zoons doen het moeiteloos; zelfs met een sixpack bier onder hun arm.

Stel je hebt een duikschool of strandhotel op Bali. Of je organiseert survivaltochten in Patagonië en Nepal. Je neemt toeristen mee op safari in Kenia of Botswana. Dan zou ik me als ondernemer gróte zorgen maken. Komen al die toeristen ooit terug?

We leven momenteel in een gekke en voor velen ook een erg verdrietige tijd. Dan heb ik het natuurlijk in de eerste plaats over de mensen die rechtstreeks met het coronavirus te maken hebben (gehad). In de media buitelen de brancheorganisaties over elkaar heen om in Den Haag aandacht te krijgen voor eigen problemen. In die inmiddels lange rij staat nu ook het Economisch Instituut voor de Bouw.

Ideetje? Bouwbedrijven die even minder werk hebben (het slechte nieuws), houden daardoor vast stofkapjes over. Die kunnen ze in het ziekenhuis bij u in de buurt vast goed gebruiken (het goede nieuws).

‘How we are breaking new ground in the building industry’. Oftewel ‘Hoe we nieuwe wegen inslaan in de bouwsector’. Het is de eerste opvallende openingszin op de website van Katerra. Dit Amerikaanse bedrijf noemt zichzelf de Tesla van de bouw. CEO en oprichter Michael Marks heeft grootse plannen met zijn onderneming die het complete bouwproces naar de fabriek wil verplaatsen.