Het prijzenseizoen in de architectuur is weer in volle gang. Afgelopen maand reikte de BNA de ‘Gebouw van het Jaar’ prijzen uit. De Noord-Zuid lijn in en de Lochal in Tilburg gingen er met de hoofdprijzen vandoor.

We hebben er in Nederland een gewoonte van gemaakt om de bouwsector met andere sectoren te vergelijken. Vaak doen we dat bijvoorbeeld met de automotivesector. De conclusie is dan altijd dat de bouw het niet goed doet. ‘We’ hebben de faalkosten nog steeds niet onder de knie en ook de veiligheid op de bouwplaats laat regelmatig te wensen over.

Kunnen Amerikanen iets van Nederlanders leren? Jazeker, wat zou het fijn zijn als in Amerika de infrastructuur even glanzend en modern was als in ons land. En eh, kunnen Nederlanders iets van Amerikanen leren? Jazeker, wat zou het fijn zijn als wij in Nederland qua infrastructuur sommige voorbeelden van de Amerikanen wat eerder hadden opgevolgd.

Het gaat goed in de bouw. De orderportefeuilles zijn beter gevuld dan ooit en er wordt weer winst gemaakt. Hoewel winst? Eigenlijk had ik gehoopt de serie over “the big five” met positief nieuws af te sluiten. Na het bestuderen van de jaarcijfers over 2018 vraag ik mij echter af hoe het nu verder moet.

Eén van de meest tot de verbeelding sprekende mythes over Nederland is het Amerikaanse gezegde: “God made the world, and the Dutch made the Netherlands”. Er was echter nooit sprake van een vooropgesteld plan. De beroemde deltawerken? Een gevolg van het verwaarlozen van de dijken en een watersnoodramp. De zandverstuivingen op de Veluwe? Een gevolg van buitensporig kappen in het bos. Polders? Mede een resultaat van de turfwinning.

Van de kozijnen van mijn eerste eigen huis herinner ik me bruin en oránje. En dat vond niemand gek. Bollenhofsestraat 115 was het adres in de - ook toen al populaire - wijk Wittevrouwen in Utrecht. Ik had in 1981 op mijn 27-ste een beginnerssalaris als kersverse verslaggever bij De Volkskrant. Mijn vriendin werkte bij de gemeente. En de hypotheekrente was 11.75 procent. Elf-drie-kwart procent!