Er gaan dagen voorbij dat u en ik er niet aan denken: Het belangwekkende werk van dendrologen. Deze houtonderzoekers zijn onmisbaar als je de geschiedenis wilt leren kennen van Nederlandse huizen en gebouwen.

Eind vorig jaar werd Nederland opgeschrikt door het bericht dat in Ruinerwold een familie jarenlang afgesloten van de buitenwereld leefde. De eerste verhalen wekte walging en fascinatie op. Het schokt ons niet alleen vanwege de vaak bijbehorende problemen zoals psychisch en fysiek misbruik en fanatieke religieuze opvattingen.

Vraag eens aan een gemiddelde groep jongeren waar ze willen werken. Of waar ze spaargeld zouden beleggen. Wordt de bouw dan vaak genoemd? U en ik weten het antwoord. Techbedrijven, dáár wil iedereen werken en investeren. De bouw is níet sexy. Waarom eigenlijk niet?

Het stikstofdossier begint op de spreekwoordelijke doos van Pandora te lijken. Sinds de Raad van State door haar afwijzing van het Programma Aanpak Stikstof (PAS) de deksel van de doos heeft gehaald, wordt het probleem alsmaar groter. En eerlijk is eerlijk, de maatregelen die het kabinet tot dusverre heeft genomen zijn dusdanig halfbakken dat die deksel nog niet zo één, twee, drie weer terug op de doos zit.

Stel je voor: Een ziekenhuis waar vijf procent van de patiënten dood gaat door fouten van de dokter. Of een autodealer waar regelmatig nieuw verkochte auto’s het einde van de straat niet halen. Een slager waar dagelijks biefstukken, saucijzen en rookworsten beschimmeld in het vak ligt. De Mediamarkt of CoolBlue waar steeds TV’s en wasmachines kapot zijn voor ze bij de klant aankomen.

Met het zetten van een streep door het Programma Aanpak Stikstof (PAS) heeft de Raad van State de sector letterlijk wakker geschud. Jarenlang was duurzaamheid een wat sluimerend thema. In de jaren negentig was het toenmalig staatssecretaris Dick Tommel die het item duurzaam bouwen op de politieke kaart zette.