Hup Hugo!
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 10-01-2022
 De vergelijkingen liggen voor de hand. Minister Hugo de Jonge kan zijn ervaring met patiënten op de Intensive Care goed gebruiken in zijn nieuwe baan als minister van Volkshuisvesting. De patiënt is deze keer geen doodzieke COVID-lijder. Het zijn nu de 100-duizenden wanhopige woningzoekenden. En er ligt helaas geen hoopgevend boostershot klaar om het ergste lijden te verzachten.
Ik ben na bijna twee jaar Corona-nieuws verslaafd geraakt aan de dagelijkse Corona-beurskoersen van het RIVM: besmettingen, ziekenhuisopnames, IC-patiënten, hoeveel doden. En ja, ook het aantal patiënten dat ziekenhuis of IC heeft verlaten. Rond een uur of drie verschijnen de koele getallen waarachter wel en wee van heel veel Nederlanders schuil gaat. Het is elke dag een indringende geheugensteun voor ons allen.
Is het een idee voor Hugo om ook die andere grote crisis – de massale woningnood – onderwerp te maken van zo’n dagelijkse publicatie? Komt dat bericht dan ook elke keer op pagina 101 van Teletekst als Breaking News? Lees je hoeveel woningzoekenden er in de laatste 24 uur zijn bij gekomen, hoeveel huizen zijn opgeleverd en toegewezen? Hoeveel noodgevallen hebben zich gemeld bij gemeenten of woningbouwverenigingen? En elke dag is er – net als bij Corona - de vraag in de TV-talkshows: Hoeveel miljard extra geeft de nieuwe minister van Financiën uit om de epidemie van de woningnood te lijf te gaan?
Gek eigenlijk: er is een leger Corona-wappies. Ze maken zich dagelijks boos op mensen als Hugo de Jonge. Hij kreeg permanent politiebewaking bij zijn huis in Rotterdam en rijdt in een gepantserde auto. Maar er zijn – gek genoeg - geen woningwappies. Is het probleem daarvoor niet urgent genoeg?
Natuurlijk, mensen maken zich boos over het tekort aan goede huizen. Maar de wappie-gekte rond Corona (bewust liegen, complot-malligheden, bedreigingen van ministers en journalisten) ontbreekt gelukkig. Zou zo’n explosie aan volksnijd de urgentie vergroten? Zou het helpen: elke twee weken een kamerdebat?
In Vrij Nederland zegt Hugo de Jonge: “Er zijn interessante parallellen tussen de volksgezondheid en de volkshuisvesting. Ik ben me er nu in aan het verdiepen. Ook daar is schaarste, ook daar moet de overheid de centrale regie herpakken en doorzettingsmacht organiseren. Dat ga ik doen”.
Dat klinkt strijdbaar. Maar hij nuanceert tegelijk zijn eigen daadkracht. Welke les hij heeft geleerd: “Dat de wereld minder maakbaar is dan ik zou willen. Het is heel frustrerend als dat niet lukt. De wereld voegt zich niet altijd naar mijn stelligheid”.
De kernboodschap van De Jonge is ambitieus en hoopgevend: De overheid heeft zijn plicht verzaakt. Niet voor niks praten we over volkshuisvesting en volksgezondheid. Het is iets waar het volk recht op heeft. Maar op beide terreinen falen overheid en politiek jammerlijk. De klus heeft Deltaplanachtige proporties.
Roerganger Mark Rutte belooft daarom nieuw elan en een frisse bestuurscultuur. Mooi al die vrome voornemens, maar om met wijlen Jan Schaefer (PvdA) te spreken: “In gelul kun je niet wonen”.
Ik lees in Cobouw waarschuwingen van oud-ministers (“Gun Hugo wat tijd”) over de hardnekkigheid van de opdracht van de kersverse minister. Wonen is net als Corona een hoofdpijndossier. Oud-minister Karla Peijs: “Houd het hoofd koel en zorg voor veel eelt op je ziel”.
En adviesje voor De Jonge als hij een bouwplaats bezoekt?
Geen dandy-stappers maar saaie, stevige werkschoenen…
Charles Groenhuijsen
Reacties, suggesties? Graag!
charlesgroenhuijsen@gmail.com
Overig Columns
|