Op grote hoogte Corona te lijf
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 07-05-2020
 Ons huis in de binnenstad van Utrecht heeft een plat dak. Het vereist enige acrobatiek om erop te komen. Je doet het raam van de badkamer open en via een slangachtige slingerbeweging ben je zo boven. Onze volwassen zoons doen het moeiteloos; zelfs met een sixpack bier onder hun arm.
Op mijn leeftijd (66) is zo’n katachtige klimpartij lastiger. De tijd is voorbij dat ik zonder angst de wetten van de zwaartekracht op hun universele geldigheid durf te toetsen. Niet doen dus.
Mijn vrouw en ik dromen al jaren van keurig aangelegd dakterras. Het is een groot dak, ruim 100 vierkante meter. Wat een ruimte voor zonnepanelen, een terras en veel groen. Een paradijsje. Vooral in tijden van Corona.
Ik werd extra enthousiast toen ik las over de subsidie van de gemeente voor de aanleg van groene dakterrassen. Zo’n tuin houdt CO2 vast. En planten bevorderen de biodiversiteit, omdat insecten zoals bijen, kevers en zweefvliegen een plekje vinden tussen de begroeiing.
Natuurlijk moet je het grootste deel zelf betalen (zo hoort het ook), maar de gemeente wil zijn burgers wel een handje helpen. Ook voor zonnepanelen kun je financiële hulp krijgen.
De belangstelling voor deze subsidie was zo groot dat het geld snel op was. Maar - goed nieuws - kennelijk is de gemeente net als wij blij met groene dakterrassen. Er is nu extra geld voor.
Ik fantaseerde over ons verheven vluchtoord na het lezen van het zoveelste doembericht over de instortende Nederlandse economie. Die economische neergang is ongekend. De vele ondernemers die daar de dupe van zijn verdienen ons mededogen en hulp. Maar er zijn ook nog steeds kansen. De ING-bank denkt dat de terugval van de omzet in de bouw “relatief beperkt” zal zijn. AbnAmro komt in het rapport “Ondernemen in tijden van Corona” tot eenzelfde conclusie: “Een relatief klein effect” voor de bouw.
En moeten we - ook om ondernemers te steunen - niet juist nú een investering in zo’n dakterras doen? Ik heb een aannemer nodig die een trap aanlegt van onze slaapverdieping naar het terras. Niet zo’n wiebelige trektrap maar gewoon een degelijke Hollandse, houten trap waarover ik ook over 10 jaar koele versnaperingen naar ons dak-walhallah kan dragen. Ik houd met zo’n klus een aannemer heus niet maanden aan het werk. Maar er zijn veel huiseigenaren zoals ik. Veel kleine klussen leveren veel bouwbanen op.
Ik las een rapport van de Rabo-bank over de anderhalvemeter-economie. Een kapper, masseur of tandarts moet dicht bij klanten of patienten komen. Ook zorg, onderwijs en horeca verhouden zich slecht met het “nieuwe normaal” van afstand houden. De kans op Corona-besmetting is binnen veel groter dan buiten. Ideaal werk is dus: Buiten én op afstand.
Joepie! Veel bouwwerk is buiten en als je een beetje oplet, blijf je vanzelf uit de buurt van je collega’s. In het Rabo-rapport staat een mooi grafiekje. Je ziet in één oogopslag in welke sectoren je werk ‘t beste kunt aanpassen aan de eisen van het Corona-tijdperk. Drie keer raden: De bouw komt er bijna als beste uit! Alleen landbouw scoort nóg ietsje hoger. De andere sectoren hebben allemaal mínder werk in de categorie “contactarm buitenshuis”.
Dat biedt perspectief voor mijn dakterras. Als die bouwvakkers in mijn huis nu eens beginnen met het zagen van een flink gat in mijn dak. Dan zijn ze al een beetje buiten.
En schaften? Niet in zo’n benarde bouwkeet maar op het dak, in het zonnetje en lekker op afstand.
Mijn dak is er groot genoeg voor.
Aan de slag!
Charles Groenhuijsen
Www.chgroenhuijsen.com
Overig Columns
|