Sollicitatiegesprekken
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 05-06-2015
 Sollicitatiegesprekken. Wie kent ze niet? We hebben allemaal wel ervaring. Als slachtoffer of als degene van het bekende ‘U hoort nog van ons’. Als overtuigd ZZP-er geef ik me schaamteloos over aan leedvermaak. Een sollicitatiegesprek is misschien wel de slechtste manier om het beste personeel te selecteren. Waarom? Een vergelijking.
Stel je haalt je zwemdiploma omdat je met badmeester of badjuf zo’n fijn gesprek hebt gevoerd over zwemmen. Je had er wel voor gezorgd dat je eerst even naar de zonnebank was geweest en dat je een guitige zwembroek (als je als jongen een badjuf hebt getroffen) of niet al te ruim bemeten bikini (voor meisjes in gesprek met de badmeester) had aangetrokken. Het gesprek verliep voorspoedig.
Je komt enthousiast thuis. ‘Hoe ging het?’ Je bent enthousiast: ‘Helemaal top! Diploma gehaald.’ Vraag: ‘Was je moe na het afzwemmen?’ Jij: ‘Ik hoefde niet te zwemmen. We hebben gepraat.’
‘Kun je eigenlijk zwemmen.’ ‘Ik overleef een opblaasbaar kinderbadje. Ik heb gezegd dat ik echt een waterrat ben. Het water niet uit te slaan…’
‘Dat is dus gejokt?’ ‘Och, gejokt. Ik ben heus graag in het water…’
Overdreven deze vergelijking? Een beetje. Aan de andere kant: In echte sollicitaties gaat het vaak zo. Je praat óver iets. Je hoeft niet te laten zien dat je een eminente verkoper, boeiende leerkracht aardrijkskunde of onovertroffen metselaar of stukadoor bent.
Tijdens een echte sollicitatie is zwembroek of bikini doorgaans niet aan te bevelen, maar er goed uit zien is wel cruciaal. Knappe mensen worden makkelijker aangenomen dan lelijkerds en ze verdienen ook meer. Lange mensen worden betere leiders gevonden dan ‘shorties’. Oh, en bij mannen is een diepe stem erg fijn. Scheelt al snel een paar duizend euro salaris. Uiterlijke kenmerken kunnen het beeld ernstig vertroebelen en een totaal verkeerde indruk wekken. En dan het liegen… Nergens wordt zo veel gejokt als in huwelijken (u en ik zijn de uitzondering die de regel bevestigen) en sollicitatiegesprekken. Klinkt bekend?
En dan het gesprek zelf. Een sexy hunk of adembenemende schoonheid (‘Je vindt leiding geven en samen werken vast héél uitdagend!’) krijgt andere vragen dan de misschien veel geschiktere schraalneus of lelijkerd (‘Ben je wel op je gemak in grote groepen?’). Per kandidaat verschillen de gesprekken enorm. Meestal is er geen plan. Elk lid van de sollicitatiecommissie onthoudt andere dingen. Het is dus willekeur troef. Gek, want de uitkomst is ontzettend belangrijk voor beide partijen.
Kan het anders? Kent u de sollicitaties van orkesten? Daar moet je als violist, blazer of paukenist voorspelen achter een gordijn. Je blijft onzichtbaar. Als u tijdens een concert denkt: ‘Mmm, wat een lélijk orkest. Er is zo weinig moois te zien’ weet u nu hoe dat komt. Maar waarschijnlijk is er wel veel moois te hóren. Ook niet onbelangrijk…
Waarom hoeft bij alle andere banen een sollicitant pas echt te zwemmen of voor te spelen als hij/zij al is aangenomen. En dan moet je het wel heel erg verknallen om er in je proeftijd uit te vliegen. Even eerlijk! Kijk eens om u heen: Hoeveel collega’s ziet u waarvan u en veel anderen denken: ‘Hoe hebben we die óóit kunnen aannemen?’ Klopt? En toch verandert er niks. Toch eens over nadenken. Of bent u nu te druk met sollicitatiegesprekken?
Overig Columns
|