Trump & Gevels
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 22-01-2018
 Noem het mijn afwijking: maar als het over gevels gaat, denk ik aan Donald Trump. Een gevel is een visitekaartje. Bij de familie Trump hebben ze dat goed begrepen. Dat begint al bij de vader van de president: Fred Trump. Hij begon met niets maar werd een zeer succesvolle projectontwikkelaar in New York. Zoon Donald heeft het niet van een vreemde. Zo vader, zo zoon. Maar daar houdt het de overeenkomst ook op.
De oude Trump bouwde grote woontorens in Queens en Brooklyn: 20 tot 30 verdiepingen hoog, twee- en driekamer appartementen en allesbehalve luxe. Iedereen die weleens vanaf JFK of LaGuardia naar de stad is gereden, heeft ze vast zien liggen: saaie woontorens, rode baksteen met kleine raampjes, waar in veel gevallen zo’n ouderwetse airconditioning uitsteekt. Geen glamour. Volkshuisvesting op z’n Amerikaans.
Donald Trump vond dat maar niks. Dat bouwen was leuk, maar dan liever ‘groots en meeslepend’. De nog heel jonge Donald verhuist naar Manhattan. Zijn projecten lijken niet op die van zijn vader. Het heeft zal met hun karakter te maken. Vader Trump was een ingetogen, allesbehalve sociale man. Hij werkte hard en hield niet van feestjes. Hoe anders was (en is) zoon Donald.
Het eerste mega-project van Donald is het ingrijpend verbouwen van een oud hotel op 42nd Street, pal naast Grand Central Station. Het was een oud negentiende-eeuws gebouw, The Commodore. Het wordt in 1980 onder leiding van de nog piepjonge Donald (34 jaar oud) het glitsy Grand Hyatt Hotel. De gevel is één grote gebogen spiegel.
Daarna volgt Trump Tower. Hij moet er een oud, klassiek warenhuis voor slopen. Op de gevel staan fraaie Jugendstil-beelden. Kunstminnend New York wil de beelden behouden. Trump wil daar best over nadenken. Of toch niet?
Het wordt een omstreden kwestie: Wel slopen, niet slopen. Trump geniet met volle teugen van alle aandacht. Hij krijgt tot ver buiten New York felle kritiek te verduren als de beelden onder de slopershamer vallen. Hij trekt zich er niks van aan en geeft als nuchter commentaar: “Dit was de beste reclame-actie die ik ooit had kunnen verzinnen. De hele wereld weet nu dat ik Trump Tower aan het bouwen ben”. De gevel als commercieel uithangbord. Trump weet als geen ander controverse én publiciteit te organiseren.
Vader Fred kan niet wennen aan de smaak van zijn zoon. Donald beschrijft in een van zijn boeken een scene waarbij hij met zijn vader aan de overkant van de bouwplaats van Trump Tower staat. Vader betoogt dat gevels er niet zo doen. Nou ja, de eerste drie, vier verdiepingen moeten er een beetje behoorlijk uitzien, maar daarboven…: Wie kijkt daar nu naar? Het gaat om de binnenkant. Daar kijken de bewoners de hele dag tegenaan. Toch?
Donald begrijpt niks van de saaie kortzichtigheid van zijn vader. Ook Trump Tower krijgt een glanzende, glimmende gevel.
En vanaf dat moment is er nóg een vaste stelregel voor Donald Trump: Zijn naam moet in kolossale, gouden letters op de gevel prijken. Hij verhuurt zelfs voor veel geld zijn naam voor gebouwen die hekemaal niet van hem zijn. Bescheidenheid is niet het handelsmerk van de man die later de 45e president van Amerika wordt.
Oh, en het laatste gevelnieuws: Trump sprak neerbuigend over ‘shithole’-landen waar vandaan hij geen immigranten wil hebben. Tegenstanders van de president zetten - om te pesten - tegenover een hotel van Trump in Washington een reusachtige projector. Boven de ingang prijkt nu het opschrift ‘shithole”.
De gevel als protestbord. Only in America!
Overig Columns
|