Woningmarkt: Het best denkbare anti-conceptiemiddel
Columns | Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 25-02-2019
 Van de kozijnen van mijn eerste eigen huis herinner ik me bruin en oránje. En dat vond niemand gek. Bollenhofsestraat 115 was het adres in de - ook toen al populaire - wijk Wittevrouwen in Utrecht.
Ik had in 1981 op mijn 27-ste een beginnerssalaris als kersverse verslaggever bij De Volkskrant. Mijn vriendin werkte bij de gemeente. En de hypotheekrente was 11.75 procent. Elf-drie-kwart procent!
We betaalden het elke maand en hadden ook nog een leuk leven. Met vakanties, af en toe nieuwe spullen, uitgaan. Ik herinner me geen financiële zorgen. We betaalden die torenhoge hypotheek uit onze twee - allesbehalve riante - salarissen.
Ik twijfel wel: Kochten we het huis nu voor 100.000 gulden of was het ietsje meer? Nou goed, omgerekend naar nu was het amper 50.000 Euro. Ik wandel er nog vaak. De huizen gaan er nu voor 450.000 Euro en meer. Dat zou toen een miljoen gulden geweest zijn. Voor opgeknapt arbeiderswoninkje! Ik hoor nu verhalen dat verkopers uit gretige gegadigden kunnen kiezen. Wie het vérst boven de vraagprijs gaat, is de gelukkige. Welke 27-jarige-zónder-rijke-ouders kan dat betalen?
Nog een herinnering: Ik kreeg in die tijd op één dag twee banen aangeboden. ’s Morgens bij Elsevier, ’s middags bij De Volkskrant. Echt waar! Met bijna verontschuldigend de mededeling dat ik - een proefperiode van een half jaar kreeg. Sorry hoor, zo staat het in de CAO; vervelend. Maar maak je geen zorgen: Over zes maanden gaat je tijdelijke baan automatisch over in een contract voor onbepaalde duur. En zo geschiedde.
Even fast forward naar 2019. Ik heb een opgewekt boek geschreven onder de titel “Optimisten hebben de hele wereld”. In een eigen theaterprogramma draag ik ook een optimistische boodschap uit. Maar er zijn ook waarschuwingen. Hoe loopt het af met het klimaat? Wat zijn de gevolgen van ongelijkheid tussen rijk en arm? Ik vertel 27-jarigen van vandaag beschaamd mijn verhaal van toen.
Bij de perspresentatie van mijn boek nodigde ik jonge mensen uit om te vertellen over hún toekomstbeeld. Ze waren allemaal getalenteerd, hoogopgeleid en ambitieus. Bovengemiddeld kansrijk dus. Ze hadden alles goed gedaan: Studie succesvol afgemaakt, mooie ZZP-klussen, politiek geëngageerd, positieve levenshouding.
Van de uitgenodigde jongeren was Stephanie met haar 27 jaar de oudste. Toptalentje, optimist, vol plannen. Maar ook realistisch: Ze was met haar vaste vriend toe aan kinderen en een gezin. Maar hoe regel je dat met de huizenprijzen van tegenwoordig? Veel jongeren hebben wél een studieschuld, maar géén vast inkomen. De banken zien je aankomen. Doei! Goede raad is – letterlijk – heel duur.
Een eigen huis met genoeg ruimte en veiligheid voor je droomgezin is ondenkbaar. Huren is zo duur dat je amper toekomt aan sparen voor een eigen woning. Je moet ook eerst je studieschuld aflossen.
Oh, en intussen wil de politiek dat we verduurzamen. Als je aan een huis toe bent, moeten er zonnecellen op het dak, isolatie in de vloer, een hypermoderne elektrische verwarming in de meterkast en een warmtepomp in de kelder. Duh!!
Stephanie sprak bijna nonchalant een zinnetje uit waar ik - denkend aan de jonge generatie van nu – vaak aan terugdenk: “Charles, de economie van nu is het best denkbare anticonceptiemiddel”.
Die is raak.
En treurig.
Toch?
Over Charles Groenhuijsen
Charles Groenhuijsen schreef het boek “Optimisten hebben de hele wereld”.
Ook heeft hij onder dezelfde titel een theaterprogramma waarmee hij tot en met mei door het land toert.
Charles Groenhuijsen geeft lezingen in het land over de VS, ondernemerschap/management en technologie.
Overig Columns
|